Ooit was ik de verbinding met mezelf volkomen kwijt…leefde vooral in mijn hoofd en geloofde alles wat mijn hoofd mij voortdurend vertelde. Mijn gedachten waren vooral gericht op alles wat niet goed ging in mijn leven of niet goed was gegaan.

“Je kunt het niet, je mag dit niet, je doet er niet toe,  wie denk je wel dat je bent, anderen zijn veel beter dan jij, doe maar gewoon dan doe je gek genoeg, van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan!” etc etc

Ik richtte mijn aandacht altijd naar de buitenwereld en deed de dingen zoals ze mij geleerd waren.  Eerlijk gezegd was ik van lieverlee een vreemde van mezelf geworden. In 2010 kreeg ik een ernstig auto-ongeluk waarbij mijn nek zwaar letsel opliep en ik in 2011 hieraan geopereerd ben. Doordat ik wederom volledig onbewust in de overlevingsmodus terecht kwam (ik deed nog steeds wat ik altijd deed) ging ik uiteindelijk onderuit en kwam ik in een Burn-out terecht. Tja, wie niet horen wil moet dan maar voelen en dat is wat ik deed…In die periode kwam ik erachter dat ik altijd vanuit angst had geleefd en heb laten leven. Het werd duidelijk  dat ik het roer voor eens en altijd om  moest gooien en dat ik daarin altijd een keuze had. Ook kwam ik erachter dat ik hoog-sensitief ben en goed verbinding kan maken met anderen, ik voel snel wat de ander nodig had en voelde regelmatig ook de pijn van de ander zonder te weten dat dit niet mijn pijn was.

In die tijd leerde ik door vele coach-sessies, meditaties en ademhalingstechnieken de verbinding met mijn innerlijke wijsheid te herstellen en dat dit de basis is om echte  liefde te voelen voor het kleine meisje die ik ook nog steeds ben en waar ik heel lang niet naar geluisterd had. Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat bij een schrijfoefening waarin ik de opdracht kreeg om een brief te schrijven naar de persoon die ik uit een willekeurige stapel foto’s had gehaald…ik zag mezelf als 3 jarig meisje op de oude zwart-wit foto en keek diep in haar ernstige ogen waarna ik brak. Wat voelde ik een groot verdriet en pijn maar vooral heel veel liefde voor haar! Vanuit deze liefdevolle verbinding met mijn kleine meisje werd ik geheeld en kon ik verder.

Ik durfde weer te dromen…”Waar wordt ik echt gelukkig van en waar gaat mijn hart sneller van kloppen?”

Achteraf ben ik zo dankbaar voor wat mij is overkomen, het was de zwaarste maar ook mooiste les in mijn leven. Ik heb het roer omgegooid en ben gaan doen waar IK gelukkig van word:

“De liefde die ik voel doorgeven aan anderen vanuit Vrijheid in Verbondenheid!”